سید محمد حسین حسینی طهرانی در سال 1305 شمسی دیده به جهان گشود. وی که از کودکی نبوغ و استعداد عجیبی داشت،دوران تحصیل متوسط زمانه ی خود را با اخذ مدرک مهندسی فنی و به عنوان دانشجوی ممتاز در هنرستان صنعتی تهران به پایان رساند. اما از آنجا که خلا معنوی ای در خود حس می کرد در جستجوی معارف الهی راهی قم شد. در آنجا محضر کسی را درک کرد که خود می گوید اگر او را نمی دیدم «خسر الدنیا و الآخره»
این شخص کسی نبود جز علامه سید محمد حسین طباطبایی! و این بزرگوار آنچنان در تربیت شاگرد کوشید که از مریدان و صاحبان سرّ او گشت...
پس از چند سال تصمیم گرفت به نجف برود و حوزه ی آنجا را نیز تجربه کند،در نجف علاوه بر اینکه در دروس متداول فقه خود مشار بالبنان بود،در وادی معرفت به شاگردی کسی در آمد که سید علی قاضی،عارف بزرگ شیعه او را وصی خود ساخته بود،از همان طریق علامه طهرانی به کسی وصل شد که تا آخر عمر مدیون و مرید او شد به نام سید هاشم حداد...(برای دانستن در مورد این شخصیت یگانه به کتاب روح مجرد مراجعه کنید)
او پس از سال ها تحقیق و سیر و سلوک در وادی عرفان و فلسفه کتاب های زیادی نوشت،که از مهمترین آنها کتابی است در 3 جلد به نام الله شناسی.
در حقیقت این کتاب کم نظیر دائره المعارفی است از تفسیر و کلام و مطالب ذوقی حکمت و عرفان.
و تمامی هنر این بزرگمرد آن بود که سعی می کرد مطالب عمیق را نیز ساده بنویسد،تا جوانان را نیز به کار آید،و حاصلش اثری است ماندنی در عقاید شیعه از زبان یک عارف و حکیم و مفسر معاصر،رضوان خدا از آن او باد!
این دوره در سه مجلد است و اصل این مباحث یکدوره تفسیر آیۀ مبارکۀ «اللَهُ نُورُ السَّمَـاواتِ وَ الارض» است که تا «وَ اللَهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ» در ضمن ابحاثی مذاکره و تحریر شده است .
در این مباحث از مسألۀ توحید ذاتی و اسمائی و افعالی ذات مقدّس حضرت حقّ ، و کیفیّت پیدایش عالم آفرینش ، و ربط حادث به قدیم ، و نزول نور وجود در مظاهر امکان ، و حقیقت ولایت و ربط موجودات به ذات باری تعالَی ، و لقاء الله و وصول به ذات مقدّس او به فَناء و اندکاک هستی مجازی عاریه ای در وجود مطلق و هستی اصیل و حقیقی بحث میگردد .
