يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً فَادْخُلي في عبادي وَادْخُلِي جَنَّتي
حقیقت انسان عصاره عالم هستی و مفتخر و مزین به مقام خلافت اللهی و نیز مفطور و منفوخ به روح الهی است. این گوهر بی بدیل با استقرار در مقام نفس مطمئنه بهای خود را نشان میدهد و در واقع اطمینان و طمأنینه نفس، مهم ترین ویژگی عالی ترین مقام انسانی است. رسیدن به این مقام جز با مجاهدت بسیار و کنارگذاشتن امیال مراتب دون نفس میسر نخواهد شد.
آری مقصد و مطلوب سیر انسان نیز چیزی جز رسیدن به مقام رضای الهی نیست و انسان در این وادی مخاطب نداى فَادْخُلي في عبادي) قرار می گیرد. در حقیقت، کسی که وارد این مقام میشود گام به وادی بندگان خالص و خاص خداوند نهاده و بهایش نیز بهشت لقای محبوب است. آری مقام رضا برای
عباد اوست و تمام سخن در همین یک واژه است عبد و بنده او بودن گویی غایت خلقت بشر، رسیدن به عبودیت و بی رنگی در برابر معبود یکتاست؛ صِبْغَةَ اللهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً وَنَحْنُ لَهُ عَابِدُونَ .
چه افتخاری بالاتر از اینکه بهانه خلقت و گل سرسبد آفرینش پیامبر خوبیها ....