این پژوهش تطبیقی، اندیشه «حافظ» را - که به اقتضای غزل سازی، دارای بیان نمایشی است - به کمک اندیشه تحلیلی «صفایی» توضیح داده و حلقه های مفقوده نظام فکری «حافظ» و سیر اندیشه عرفانی وی را در پاره ای از موارد، از مقدمات تا نتایج پی می گیرد. همچنین، مسطوره و نمونه ای از اندیشه های اصیل قرآنی استاد «علی صفایی حائری» را ارائه می نماید تا نسل جوان دانشگاهی ما پیش از پیش با آثار او آشنا کردند.
توجه به هماهنگی و شباهت های این دو متفکر در بن مایه های فکری، و توضیح خلاصه گویی های «حافظ » با گسترده گویی های «صفایی»، هدف مطلوب این نوشتار است. راز گشایی از پیر مغان حافظ و می حافظانه، از دیگر جستارهایی است که این کتاب به آن پرداخته است.
آنچه ما را به نام این کتاب رهنمون گشت، محوریت بلاء در سلوک، و داشتن ظاهر ملالت انگیز و باطن نورانی این دو بزرگمرد الهی است.
