عصر صفویان (907-1148 هـ . ق) سلسله ای که در سپیده دم قرن شانزدهم، ایران را تحت سیطره خود درآورد، غالبا به عنوان سرآغاز تاریخ جدید ایران مورد توجه قرار گرفته است؛ زیرا دولتی که آن ها تشکیل دادند، نشانگر پیدایش دولت ملی ایران بود. جامعه صفوی از بسیاری ابعاد، از ضرب سکه گرفته تا ساختارهای اجرایی، الگوها و رویه های مغول و تیموری را تداوم بخشید و آگاهانه مشروعیت خود را بر سنت کهن بنا نهاد. صفویان قسمت اعظم ایران را تحت لوای دستگاه سیاسی واحدی درآورده، شیوه زندگی خانه به دوشی قبیله ای را به جامع یکجانشین مبدل ساختند که بیش تر درآمد آن از طریق تجارت و کشاورزی حاصل می شد. نکته بسیار با اهمیت این که صفویان، مفهومی از پادشاهی موروثی مرکب از اقتدار ارضی با مشروعیت دینی مطرح کردند که با اندک جرح و تعدیل تا قرن بیستم دوام یافت. هم چنین نهادهای اجرایی متعددی که در عصر صفوی به وجود آمده یا از دوره های قبلی اقتباس شده بودند، تا عصر قاجار به خوبی به حیات خود ادامه دادند. نهایت این که عصر صفوی نشان گر شروع مناسبات دایمی و با ثبات دیپلماسی و تجاری بین ایران از سویی و اروپا و جهان وسیع تر از سوی دیگر بود و به همین ترتیب گواهی بود بر الحاق ایران به شبکه جهانی سیاست و تجارت.
کتاب حاضر حاوی چهار مقاله در تاریخ، اقتصاد و سیاست خارجی صفویان تحت این عناوین است: دیپلماسی ایران در قبال عثمانی طی دوره سلطنت شاه سلیمان اول؛ تجارت طلا در اواخر عصر صفوی بین ونیز و سورات؛ تجار در عصر صفوی؛ و ادغام ضرابخانه و وخامت مسکوکات در اواخر دوره صفوی.
