کتاب کربلا مبارزه با پوچی ها

کتاب حاضر حاصل مجموعه ای از سخنرانی های استاد طاهرزاده است که تحت عنوان «کربلا؛ مبارزه با پوچی ها» در محرم سال های 1419 و 1420 ق (1377 و 1378 ش) ایراد گردیده و از نوار پیاده شده است. در عین تنظیم و ویرایش، سعی بر آن بوده که فضای سخنرانی و حالت حضوری آن محفوظ بماند، تا خواننده صِرفاً نظاره گر حادثه نباشد، بلکه خود را در صحنه و در کنار امام حسین (ع) و سایر یاران حضرت احساس کند. کربلا واقعه ای است که پس از توجه به متن تاریخی آن، باید به بررسی ریشه ها و نتایج آن پرداخت. زیرا تحلیل هر حادثه ای نتیجة حقیقی آن را به ما ارائه می دهد. لذا کتاب حاضر صِرفاً به نقل حادثة کربلا نپرداخته، بلکه سعی بر نگرش تحلیلی به واقعه دارد. در کتاب سعی شده به بسیاری از سؤالاتی که ممکن است نسبت به حادثه کربلا پیش آید، جواب داده شود. مثل این که؛ آیا امام (ع) می دانستند شهید می شوند یا نه؟ یا این که اگر امام (ع) برای احیاء دینِ جدّشان پا به عرصه امر به معروف و نهی از منکر گذاشتند، چرا در رویارویی با حرّ فرمودند: اگر مردم کوفه نمی خواهند، برمی گردم؟ و چراهایی از این قبیل. در کتاب سعی شده جایگاه شعارهایی از قبیل «فَیاسُیوف خُذینِی» و یا «هَلْ مِنْ ناصِرٍ یَنْصُرُنِی» و ... در فضای فرهنگی کربلا تحلیل بشود. کتاب؛ نهضت کربلا را به عنوان آینده ای در مقابل خواننده قرار می دهد تا خواننده دائماً جایگاه خود و جامعه و انقلاب اسلامی را ارزیابی نماید و نسبت به وضع موجودِ جامعه، به خصوص در رابطه با فرهنگ مدرنیته، تحلیل داشته باشد و کربلا را عبرتی برای تعالی هرچه بیشتر انقلاب اسلامی قرار دهد.

در بخشی از کتاب میخوانیم

مقدمه نویسنده: "چگونگی نگرش به تاریخ"

1- تاریخ یعنی تعیین و تحدیدِ «وقت»، از ریشه «اَرَخَ» و «وَرَخَ» است، و این تعیین وقت یا حضوری است و یا حصولی. یاد از گذشته در صورتی که با واسطه باشد «حصولی» است و اگر بی واسطه باشد «حضوری» است. پس تاریخ می شود «وقت یابی» حال یا به صورت حصولی و مفهومی و یا به صورت حضوری و وجودی. یعنی گاهی خبردار می شویم که در گذشته چه گذشت و یا گاهی در آن «وقت» و زمانه خود را حاضر می کنیم و با آن «وقت» زندگی می کنیم و این نوع وقتیابی هر چند نادر است ولی بسیار لازم و مفید است.

2- یاد حادثه کربلا در فرهنگ شیعه، یعنی آن طور که شیعه با آن روبه رو می شود، علم حضوری به تاریخ است و به عبارت دیگر کربلا در فرهنگ شیعه، یک تاریخ حضوری است. یعنی شیعه با «وقت یابیِ» کربلا، در آن صحنه و وقت حاضر می شود. خود را در «وقتِ» اصحاب کربلا قرار می دهد و به کمک کاری که امام حسین (ع) در کربلا انجام دادند، شیعه هنر چنین «وقت»یابی را در رویارویی با صحنه کربلا به دست آورده است، همچنان که نهضت کربلا به امامت حسین (ع) هنر چنین «وقت دهی» را دارد.

3- پس تاریخ «حضوری» بازگشتش به تذکر و به وقت اصیل و زنده است. این است که گفته می شود شیعه در همه دوران تاریخ حیاتش با نهضت کربلا و اصحاب کربلا «هم تاریخ» است، یعنی اصلاً فاصله ای بین خود و آن حادثه احساس نمی کند، و لذا خود را بازیگر آن صحنه می یابد و نه تماشاگر، و این خاصیت «وقت» است که عرفان عملی تلاش دارد انسان را در آن قرار دهد و انسان را از زمان گذشته و آینده آزاد کند و به «وقت» آورد، لذا می گوید: صوفی ابنالوقت باشد ای رفیق / نیست فردا گفتن از شرط طریق

4- تاریخ حضوری عبارت است از «یاد وقتِ ساحت اقدس» و تاریخ حقیقی همین است و مقصود قرآن از طرح حادثه های تاریخی و همچنین هدف اولیاء از نظر به تاریخ، در این نگرش نهفته است. امیرالمومنین به امام حسن (علیهم السلام) در نامه مشهورشان می نویسند: طوری در اعمال و افکار و آثار گذشتگان نظر کردم که یکی از آن ها به حساب می آیم و گویا با اولین و آخرینشان زندگی کرده ام.

20- آری آنچه در مباحث «کربلا مبارزه با پوچیها» در جلو چشم من بوده تقلاّ کردن در چنین نگاهی است به کربلا، و امید فراوان و خواهش شدید دارم که با تمام وجود با چنین نگاهی در سطور این کتاب سیر کنید. آن وقت آن چه شما را حاصل شد گوارایتان باد و باز سال بعد با حضوری جدید در این سطور سیر کنید، آن وقت آن چه شما را حاصل شد باز گوارایتان باد، و مبادا که نگاه حصولی، نگاه شما شود و یا این که مطالب این کتاب را با حافظه بخوانید و به حافظه بسپارید.