نگاه عموم مردم، جوانان و حتی بسیاری از نخبگان به تقوا نگاهی صرفاً فردی، کلیشه ای و به معنای پرهیزکاری و دوری از گناه است.
نوشتار حاضر که برگرفته از سخنرانی علیرضا پناهیان با عنوان «تقوا؛ طرحی برای ادارۀ جامعه » است، با نگاهی دوباره به متون دینی، به تبیین ابعاد و زوایای جدیدی از این مفهوم بسیار کلیدی و کاربردی می پردازد. و با نگاهی تحلیلی، مدل و جایگاه «روش مدیریت مبتنی بر تقوا برای ادارۀ بهتر زندگی » را در میان روش های مدیریت متداول روشن می سازد.
بسیاری میدانند که تقوا ملاک برتری انسان ها بر یکدیگر است، ملاک عاقبت بخیری است، ملاک قبولی اعمال است و ... اما آیا مفهوم تقوا فقط به بُعد فردی زندگی انسان ها توجه دارد و بُعد اجتماعی برای آن متصور نیست؟ کارکرد مفهوم تقوا منحصر در ایجاد ترس در انسان ها برای دوری از گناه است؟
اساسا تقوا فقط برای بهتر کردن آخرت ماست یا میتواند در واقعیت های زندگی دنیای ما هم کارساز باشد؟
تقوا در زمینه شیوه تربیت انسان ها در محیط های آموزشی، چگونگی مدیریت جامعه یا مدل سیاست ورزی ما ساکت است یا اینکه میتواند الگویی قابل اجرا ارائه دهد؟
آیا تقوا در حفظ و تقویت نظامات اجتماعی نمیتواند اثرگذار باشد؟