کتاب ضریح چشم های تو

این داستان و روایت تلخ آن از پایان و فرجام یک فوتبالیست در کشوری غیر از ایران شروع می شود که مورد سوء استفاده قرار گرفته و پس از تهیه یک عکس یادگاری از او خواسته می شود به مصاحبه علیه نظام سیاسی کشورش بپردازد.

اطلاعات کتاب

درباره کتاب

معرفی کتاب :

داستان های تالیف شده در این مجموعه را از چند منظر می توان آثاری شاخص و درخور اعتنا در پرونده کاری شجاعی به حساب آورد؛ که بی شک مهم ترینش ابداع نثری شاعرانه و حس انگیز و پیوند خورده با باورهای دینی نویسنده است. این ویژگی در موارد بسیاری باعث شده شجاعی در شخصیت پردازی داستانی خود به ایجاد یک پیوند میان انسان های حاضر و شهدای کربلا بیاندیشد و با ترکیب ابعادی از حادثه عاشورا با مختصات امروزی روایتش، دست به خلق داستان هایی تأثیرگذار بزند.

از سوی دیگر داستان های مجموعه «ضریح چشم های تو» را می توان نمونه ای در خور اعتنا از داستان پردازی غیر شعاری به تناسب زمان و جغرافیای خلق این آثار دانست. شجاعی در این داستان ها نشان می دهد که چگونه در سال های دهه شصت، با تأسی از فضای جامعه خویش و به دور از شعار زدگی و تنها بر مبنای باورها و آرمان هایش - که جزئی از حقیقت زیستی آن زمان نویسنده نیز به شمار می رفت - دست به خلق داستان هایی زده است که مهم ترین کارکردش بارور نمودن و قابل درک کردن مفاهیم آرمانی نویسنده، برای مخاطبان اوست.

داستان «کسی که آمدنی است» و «ضریح چشم های تو» و نیز «مرا به نام تو می خوانند» در این مجموعه بهترین مدعی برای اثبات این گذاره به شمار می روند. داستان هایی که شجاعی در شخصیت پردازی بازیگران اصلی آنها، حتی از اسامی شهدای کربلا به منظور تصویرسازی بهتر در ذهن مخاطبش بهره برده است و از سوی دیگر همگی درصدد باز آفرینی و تذکار برخی از باورهای دینی است که در باورهای جامعه با وجود حیات داشتن در آن مقطع تاریخی، باید دوباره و در قلمی داستانی یادآوری می شدند؛ باورهایی همچون شفاعت در هنگام مرگ، توکل، توسل و ایمانی که انسان را بریده از دنیا راهی جهاد می کند.

یکی دیگر از نکات قابل توجه داستان نویسی شجاعی در دهه شصت، که می شود در این مجموعه به خوبی نشانی از آن گرفت، علاقه و توانایی جالب توجه او در استفاده از توصیف برای صحنه سازی داستانی است. داستان «تویی که نمی شناختمت» از این منظر اثری ویژه است که در آن می شود توجه و چیره دستی قابل توجه شجاعی در توصیف و شخصیت سازی بر مبنای آن را مشاهده کرد.

داستان «راه خانه کجاست» از این مجموعه اما، با روایت دوم شخص، که موضوعی برخلاف موضوع تمامی داستان های این مجموعه دارد، روایتی است تلخ از مهاجرت ایرانیان به خارج از کشور و سوء استفاده نیروهای سیاسی ضد انقلاب خارج از ایران، برای برآورده شدن مطامع سیاسی شان.

این داستان و روایت تلخ آن از پایان و فرجام یک فوتبالیست در کشوری غیر از ایران شروع می شود که مورد سوء استفاده قرار گرفته و پس از تهیه یک عکس یادگاری از او خواسته می شود به مصاحبه علیه نظام سیاسی کشورش بپردازد.

این داستان می تواند آغاز خوبی برای زایش نگاه انتقادی در نویسنده ای باشد که در سال های دهه هفتاد با داستان های اجتماعی - انتقادی اش بیش از هر چیز دیگری برای مخاطبانش شناخته می شود. شجاعی در «راه خانه کجاست» این حقیقت را تبیین می کند که عشق به وطنش را تنها در مرثیه سرایی و بیان لحظات پر از شهامت و جسارت مردمانش در جبهه های نبرد جستجو نمی کند. او عشق به وطنش را در دل داستان هایش و با انتقادی عفیف و در عین حال تلخ از باورها و جریان های اجتماعی و فکری اشتباه و منحط وارد شده به جامعه اش به تصویر می کشد؛ تصویری که بیش از هر چیز نشانه تعصب یک نویسنده به کشورش و باورهایی است که آن را بنا کرده است و طبیعی است که او در مقام یک روشنفکر از هر نوع جریان انحرافی وارد شده به ساختار آن - در قالب داستان - انتقاد کند.

مولف : سید مهدی شجاعی 

ناشر : انتشارات نیستان کتاب