حرکت و شهادت سیدالشهدا علیه‌السّلام یکی از موضوعات حساس و بحث‌برانگیز تاریخی-اعتقادی است که از مواضع مختلف مورد تحلیل قرار گرفته است و به نظر می‌رسد ارائه‌ی تحلیلی خالص مبتنی بر کتاب و سنت درباره‌ی آن ضروری است. در این کتاب مؤلف کوشیده به این سؤال پاسخ دهد که آیا اساساً حرکت سالار شهیدان، با معیارها و ضوابط حرکت‌های مشابه بشری قابل‌تحلیل است یا آنکه باید آن را حرکتی الهی و فراتر از سیاست‌ورزی‌های عادی تلقی کنیم؟
به این منظور در فصل اول با اتکا به روایات و شواهد تاریخی، اثبات شده که امام علیه‌السّلام حرکتی مرگ آگاهانه را آغاز کرده‌اند و سبک حرکت ایشان نشان می‌دهد که به دنبال براندازی حکومت وقت و مبارزه‌ی مسلحانه با یزید نبوده‌اند.
در فصل دوم بر این نکته تأکید رفته که این مرگ آگاهی به معنای خودکشی مذموم نیست بلکه اولاً خداوند امامان علیهم‌السّلام را در انتخاب مرگ یا ادامه‌ی حیات آزاد گذارده و پس از انتخاب مرگ، آنان به‌خاطر پایبندی به بندگی خدا در برابر مصائب شهادت خود صبر می‌کنند. در فصل سوم معنای دقیق تعلق گرفتن مشیت الهی به شهادت سیدالشهدا علیه‌السّلام و رضای الهی به شهادت آن بزرگوار تحلیل شده و منافات نداشتن این دو با نارضایی خداوند از اشقیا تبیین شده است.
فصل چهارم به بیان فواید و آثار شهادت ایشان اختصاص‌یافته که از فرمایش‌های خود ایشان سایر معصومان برداشت شده است مواردی از قبیل: اتمام حجت با مردم، و پناه بخشی شیعیان، فرار از بیعت با ذلت، امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر، صرفاً آثار و برکات یا حداکثر برخی حکمت‌های حرکت آن حضرت هستند. اما مهم این است که آنچه گذشته عهدی الهی بوده که خداوند با ایشان داشته و روشی شبیه آن را با پدران و فرزندان ایشان اعمال فرموده است. در نتیجه حرکت آن حضرت، اوج تبلور بندگی در درگاه الهی است و در مقابل پاداش رضوان الهی را در برابر صبر آن بزرگوار به بار آورده است.
فصل پایانی کتاب درباره‌ی رضایت دوطرفه‌ی خداوند و اولیای خاص وی بحث کرده و در ضمن آن، درباره‌ی ناراحتی حضرت صدیقه طاهره سلام‌الله‌علیها از شهادت فرزندشان و فرایند راضی شدن ایشان با بشارت‌های الهی و آسمانی سخن گفته است.
