درباره اهمیت این مقتل باید گفت دست یابی به مقتلی جامع و صحیح السند و معتبر برای جامعه ی شیعه ی ایران، دغدغه ای به جا بوده است و گویا تا پیش از ترجمه ای که در کتاب آوای درد منتشر شده، اللهوف سید بن طاوس به طور کامل، به فارسی ترجمه نشده بوده است. آن چه مسلم است این که این کتاب را قدیمی ترین و شاید نخستین ترجمه ی فارسی از لهوف دانسته اند.
رضاقلی خان شقاقی تبریزی سرابی، مترجم این اثر، شاعر و تاریخ نویس دوره ی قاجار و از منشیان ناصرالدین شاه بوده است.
در مقدمه ی این کتاب، از فضل و دانش نویسنده، سخن به میان آمده و او را در ریاضی و جبر و هندسه و اخترشناسی سرآمد زمان خویش دانسته اند. تسلط بر زبان فرانسه و انگلیسی از دیگر مفاخر نویسنده ذکر شده است. «بیان شیرین» و «لسان نمکین» از جمله صفت هایی است که نخستین ناشر کتاب، به نویسنده نسبت داده است و این کتاب را شاهدی گویا بر آن دانسته است.
آن گونه که پسرش، میرزا مهدی ممتحن الدوله، در مقدمه آورده، نویسنده در هفتاد و شش سالگی در سحر نوزدهم ماه رمضان سال 1283 در سجاده ی نمازش، در تهران فوت کرده و در وادی السلام مدفون است. دست نوشته های او چندی بعد، به همت پسرش به چاپ سنگی رسیده است. او این کتاب را منتشر کرده که «بر منابر بخوانند و رحمت به روح آن موحد صادق و مؤمن موافق فرستند».
مترجم، لهوف سیدبن طاوس را به دقت و ظرافت، به نظم و در جاهایی به نثر ترجمه کرده است.
