پس از بحث درباره‌ی ابعاد انتظار در حلقه‌ی دهم، در این حلقه نوبت به بررسی برکات انتظار رسیده است.
کسی که ظهور مولایش را نزدیک بداند، خود را مقید به آدابی می‌کند که بتواند به شایستگی از آن حضرت پذیرایی کند. برجسته‌ترین توقع خدا و ولی خدا از ما، رعایت تقوای الهی است که خود را در تقید حداکثری به واجبات و پرهیز و خود نگهداری از حرام و مشتبه نشان می‌دهد. منتظر واقعی با چنین روحیه‌ی ارزشمندی شرط اساسی قبولی همه‌ی عباداتش را به کف می‌آورد.
ویژگی دوم، خوف از عدل خدا و رجاء حقیقی به فضل الهی است. به بیان دیگر، یک منتظر واقعی نه به‌خاطر خوف به یاس دچار می‌شود و نه رجاء به رحمت خدا او را به امید پوچ و واهی می‌کشاند.
ویژگی دیگر، زهد و بی‌رغبتی به دنیاست. نویسنده در مقام آسیب‌شناسی منتظران، محبت به دنیا و حرص نسبت به آن را یکی از آفات محبت به امام عصر علیه‌السّلام و انتظار ایشان ارزیابی کرده است. در نقطه‌ی مقابل، چشیدن محبت خدا و اولیای خدا، آدمی را به آخرت محوری سوق می‌دهد و با جهت‌دادن آرزوهای وی سبب می‌شود که نیت و همت و در رتبه‌ی بعد شاکله و شخصیت وی ساخته و پرداخته گردد.
وظیفه‌ی مهم دیگر، برقراری ارتباط مستمر با امامان معصوم علیهم‌السّلام است که از طریق رسیدگی و دستگیری مادی و معنوی و تربیتی از مؤمنان به وقوع می‌پیوندد. چنین انتظاری موجب فرج و گشایش مادی و معنوی برای وی خواهد شد. چنین کسی ثواب یاری مولایش را به کف می‌آورد و با پرورش محبت آن بزرگوار روز‌به‌روز در وادی محبت ایشان و اجداد گرامی‌شان به‌ویژه وجود مقدس سیدالشهدا علیه‌السّلام پیش می‌رود و آرزو می‌کند که به همراه مولایش، آرزوی انتقام خون سرخ حسینی برایش برآورده شود.
بحث انتظار فرج، یکی از مباحث محوری و زیبای مهدویت است که در این حلقه بدان پرداخته شده.
در بخش اول، نخست به روایاتی استناد شده که انتظار ظهور امام عصر علیه‌السّلام را صراحتاً واجب شمرده‌اند. سپس نویسنده باتوجه‌به نشانه‌های وجدانی انتظار، آن را ناظر به لوازم و ملزوماتش به‌طورکلی تعریف کرده و سپس بر انتظار فرج حضرت مهدی علیه‌السّلام تطبیق داده است. ویژگی انتظار فرج این است که فرد منتظر را از ناامیدی بیرون می‌کشد، به حالت آمادگی منتظرانه می‌رساند و البته با رضا و تسلیم او به قضای الهی منافات ندارد.
در گام بعدی نویسنده ویژگی‌هایی را برای عصر ظهور برشمرده که مقایسه‌ی آن با زندگی کنونی، حس و حال انتظار را در انسان زنده و پایدار می‌کند. این انتظار در وجود مقدس امام عصر علیه‌السّلام شدیدتر از همگان است چون آن بزرگوار، رنج ستمدیدگی مظلومان و دین‌گریزی مردمان را بیش از هر مؤمن غیرتمندی به دوش می‌کشند.
در گامی دیگر نویسنده به نقش نیت و قصد قربت در انتظار فرج پرداخته و مراتب مختلف آن را از مرتبه‌ی ضعیف تا بالاترین مراتب موردبحث قرار داده است. بالاترین درجه مربوط به کسی است که به‌خاطر محبت عمیق و خالصش، ظهور امام عصر علیه‌السّلام را برای خود آن بزرگوار و به نیت گره‌گشایی و رفع هم و غم از خود آن حضرت می‌خواهد.
بحث پایانی این کتاب درباره‌ی انتظار لحظه‌به‌لحظه است و به این نکته پرداخته شده که باتوجه‌به بداءپذیر بودن وقت ظهور و بسیاری از علایم آن، باید لحظه‌به‌لحظه منتظر فرج امام عصر علیه‌السّلام بود. این وعده‌ی شیرین الهی در اوج یأس و نومیدی و در موقعیتی که چه‌بسا به طور عادی غیر‌منتظره است به وقوع می‌پیوندد، نه اینکه به مقدماتی چون ظهور صغری یا آمادگی مردم نیازمند باشد؛ بنابراین یأس از ظهور، حتی یک‌لحظه هم پذیرفته نیست و همواره باید تحقق آن را نزدیک شمرد.
