نخست درباره‌ی ضابطه‌ی برجسته‌ی معرفت صحیح(درایت و فهم عمیق نسبت به روایات) بحث شده و بر این نکته تأکید رفته که علم صحیح با مراجعه به اهل‌بیت علیهم‌السّلام و وفاداری حداکثری به فرموده‌های ایشان به دست می‌آید. برگرفتن چنین رویکردی در برابر احادیث، باعث می‌شود مؤمن به تسلیم در برابر آنها روی‌آورد و بدون کم‌وزیاد کردن و تأویل‌های نابجا با آنها برخورد کند. این رویکرد فرد را آماده می‌کند که با احادیث متشابه با احتیاط برخورد کند و در استفاده از آنها همواره گوش‌به‌زنگ «صعب مستصعب» بودنشان باشد.
از فصل سوم تا فصل یازدهم نُه لازمه و نتیجه‌ی قلبی و عملی معرفت بررسی شده است. ریشه‌ی اصلی این وظایف، همان معرفت و تسلیم قلبی است که محبت و ذکر قلبی را در نهاد مؤمن می‌کارد. این پیوستگی قلبی، باعث بروز این یادکرد در عمل می‌شود و تا آنجا پیش می‌رود که فرد، زندگی خود را صرف یادگرفتن و یاددادن علوم اهل‌بیت علیهم‌السّلام و دستگیری علمی از ایتام آل محمد علیهم‌السّلام می‌کند تا یاد محبوب‌هایش را در میان مردم، زنده نگه‌داشته باشد. چنین کسی همواره در انتظار ظهور مولایش لحظه‌شماری می‌کند و دعا برای آن بزرگوار از برنامه‌های اصلی زندگی‌اش به‌حساب می‌آید. چون امام را همواره حاضر و ناظر می‌بیند، اهل ورع است و در برابر گناه به شدت خود نگه‌داری دارد. به‌علاوه، عهد سنگین الهی را که در غدیر بر پیروان ولایت عرضه شده بر گردن خود می‌بیند و برای ادای آن، تلاش می‌کند؛ لذا برای وفا به این پیمان آسمانی، قدم در راه نصرت و خدمتگزاری در بارگاه امام عصر علیه‌السّلام می‌گذارد. بلکه فراتر از این خود را «عبد» و امام علیه‌السّلام را «مولا»ی خود می‌داند. چنین کسی می‌کوشد موازین این فرمان‌بری را رعایت کند. می‌فهمد که گناه ضربه‌ای سنگین به وفاداری‌اش می‌زند؛ لذا می‌کوشد که با توبه، همواره خود را پاکیزه نگه‌دارد. طاعات خود را ناچیز می‌بیند و سعی می‌کند آن را از شائبه‌های بی‌اخلاصی پاکیزه نگاه‌دارد. عملکرد چنین کسی برای مردم آموزنده است و علاوه بر اینکه با دست و زبان، مبلغ دین است، زندگی‌اش در کنار مردم و صداقت و امانت‌داری‌اش، دیگران را مجذوب شیوه‌ی اهل‌بیت علیهم‌السّلام در بندگی و زندگی می‌کند. هریک از این عناوین به طور مبسوط و با استناد به آیات و روایات در این حلقه ارائه گردیده است.
