مجموعۀ «منِ دیگرِ ما» رویکرد آموزش ویژه‌ای دارد. رویکردی که آموزش قواعد تربیت را اصل می‌داند؛ اما با ذکر مثال‌ها و داستان‌واره‌های متعدد تلاش می‌کند شیوۀ اجرای این قواعد را در مسائل تربیتی روزمره آموزش دهد.
«من دیگر ما: جلد دوم» نوشته محسن عباسی ولدی( -۱۳۵۵) است.
مجموعۀ «منِ دیگرِ ما» رویکرد آموزش ویژه‌ای دارد. رویکردی که آموزش قواعد تربیت را اصل می‌داند؛ اما با ذکر مثال‌ها و داستان‌واره‌های متعدد تلاش می‌کند شیوۀ اجرای این قواعد را در مسائل تربیتی روزمره آموزش دهد.
در جلد دوم از مجموعه «فرزند ما از ما جدا نیست؛ او خود ما است اما در اندازه‌ای کوچک‌تر» گزاره‌های رفتاری پرداخته می‌شود. گزاره‌های رفتاری در تربیت را می‌توان در دو گزارۀ اصلی خلاصه کرد: محبت و احترام. ما در این جلد به بحث محبت می‌پردازیم و آن را از زوایای مختلف بررسی می‌کنیم؛ محبت و ضرورت آن، آثار محبت، چرا محبت نمی‌کنیم؟ دلایل عدم تأثیر محبت و شیوه‌های ابراز محبت.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
«گزاره‌های رفتاری، گزاره‌هایی است که مخاطب از نوع رفتار مربی با خودش دریافت می‌کند.
این گزاره‌ها نوعی گزاره تصویری است؛ اما با این تفاوت که در این گزاره‌ها مخاطب از رفتار مربی با خود تصویربرداری می‌کند؛ اما در گزاره‌های تصویری از رفتار مربی با دیگران تصویربرداری می‌کند. پیام این گزاره‌ها هم مانند گزاره‌های تصویری از قصد ما پیروی نمی‌کند؛ یعنی ممکن است که شما رفتاری با فرزند داشته باشید که از آن بی‌احترامی برداشت کند؛ اما شما قصدتان بی‌احترامی نباشد.
با توجه به آموزه‌های تربیتیِ دین باید گفت رفتار ما با فرزندان دو پیام اصلی را باید با خود داشته باشد: محبت و احترام.
رسول مهربانی (ص) فرمود: «به کودکان محبت کنید و با آنان مهربان باشید».
ایشان در روایت دیگری فرمود: «به فرزندان‌تان احترام بگذارید و آن‌ها را به نیکی ادب کنید که اگر چنین کنید، بخشیده می‌شوید».
شاید بتوان ادعا کرد که تمام رفتارهای ما با فرزندمان می‌تواند یکی از این دو پیام یا هر دو را در پی داشته باشد و می‌تواند پیامی مخالف این دو مفهوم مقدّس را منتقل کند؛ یعنی بی‌محبتی و بی‌احترامی.»
